De zomer leek nog heel ver weg toen ik in opdracht van VROUW Telegraaf begon te schrijven aan een kort verhaal voor hun zomerglossy. Ik had visioenen van mijn lezers aan het zwembad, op het strand of een zonnig terrasje, in de tuin of op het balkon, nippend aan een heerlijke cocktail, gekleed in een zomerse outfit. Zo stelde ik me voor dat mijn verhaal gelezen zou worden. Het ultieme vakantiegevoel. Maar nu het zover is en het blad eindelijk in de winkels ligt, is dat zomergevoel nog steeds ver te zoeken. Behalve natuurlijk in mijn verhaal. Daar is het volop zomer!
Deze schrijfopdracht kwam eigenlijk op een heel goed moment. Na mijn laatste werkdag op kantoor kon ik er meteen mee aan de slag. Niks lanterfanten, uitslapen of marathons van mijn favoriete tv-series houden, maar in plaats daarvan meteen het schrijfritme in. Voor uitstelgedrag was gezien de deadline geen ruimte en het was ook nog eens een project dat goed te overzien was (in tegenstelling tot het schrijven van een roman, waarbij het soms een hele opgave is om te bepalen waar het begint en eindigt). Een ideale opdracht om mijn leven als fulltime auteur mee te beginnen. En het voelde ook een beetje als teruggaan naar mijn roots, omdat ik jaren geleden mijn eerste stappen op schrijfgebied zette met het schrijven van korte verhalen.
Nog meer dan bij een roman komt het op elk woord aan.
Toen ik eenmaal aan mijn eerste roman was begonnen, voelde dat als een enorme luxe. Het gaf zoveel meer vrijheid. Het schrijven van korte verhalen vond ik even niet zo boeiend. Maar vorig jaar heb ik door het schrijven van Roxy’s Roadtrip dat plezier weer teruggevonden. Het is een uitdaging om een goed kortverhaal te schrijven. Nog meer dan bij een roman komt het op elk woord aan. De ruimte is beperkt, dus die moet optimaal benut worden. Het is nog belangrijker om bij de kern te blijven van wat je wil vertellen. Daarom kies ik er vaak voor om in te zoomen op één bepalend moment in het leven van de personages en dat heel mooi uit te werken. Bij een kortverhaal krijg je, net als bij een roman, een compleet verhaal. Maar het is gecomprimeerd tot de ware essentie van wat je wil overbrengen. Het is een roman, in het klein.
Vrij snel kwam het idee voor 21 Zomers tot bloei. Ik wilde ditmaal niet schrijven over een zwoele vakantieflirt die plotseling de kop opsteekt, zoals ik vaker gedaan heb. Ik zocht een nieuwe invalshoek. Er vormde zich een beeld: ik zag een vakantiehuisje voor me met een steiger. Daar zat een vrouw op een warme zomerdag. Ze is verdrietig omdat er een einde is gekomen aan haar huwelijk. Haar grote liefde, haar beste vriend, gaat voor het eerst op vakantie zonder haar, met zijn nieuwe vriendin. Ze denkt terug aan de 21 gelukkige zomers die ze samen op deze plek beleefd hebben en vraagt zich af hoe het haar heeft kunnen ontglippen.
Hopelijk wordt het nog wat met de zomer in Nederland. Misschien gaat het deze week wel echt gebeuren en kunnen jullie mijn verhaal lekker in het zonnetje lezen. Maar of het nu mee of tegen zit met die zomerse temperaturen, toch raad ik je aan om je even te laten meevoeren naar de 21 zomers die Lauren en Daniel samen hebben doorgebracht. En als je alvast in de stemming wilt komen voor dit verhaal, luister dan eens naar Summer Paradise van Simple Plan. Ik moet steeds aan 21 zomers denken als ik het hoor.
Edit: Dit verhaal is opgenomen in de zomerbundel 21 Zomers en andere verhalen.