Livia schrijft Roscoe een brief op zijn verjaardag.
Roscoe, mijn liefste, mijn alles, vandaag is je geboortedag. Ik kan het niet langer je verjaardag noemen, want je zal voor altijd vijfendertig blijven. Het is iets geks. Mijn wereld is vier jaar geleden abrupt tot stilstand gekomen, en een deel van mij (het deel dat ik beschouw als het beste en gelukkigste omdat ik het mocht delen met jou) voelt alsof het voor altijd is bevroren in de tijd. Tegelijkertijd leef ik in mijn gedachten nog steeds in een alternatieve realiteit mét jou. Ik kan jou niet loslaten. De plek die je had in mijn leven, die is er nog steeds, alleen voor jou. Die plek is leeg nu, en dat is een bron van pijn waar ik elke dag, elk uur, mee leef. Maar het is niet alleen maar pijn. Want Roscoe, in die leegte vind ik jou.
Ik denk aan jou, een jij die samen met mij ouder wordt, en zo breng ik je tot leven. Er gaat geen dag voorbij zonder dat ik me jou voorstel, hoe je nu zou zijn, hoe ons leven eruit zou zien, wat we nu aan het doen zouden zijn. Ik zie nu bijvoorbeeld levendig voor me hoe je bij de laatste woorden van mijn vorige zin je wenkbrauwen iets zou optrekken, en me dan die langzame, sexy glimlach zou geven. Ik mis die lach. Ik mis alles.
Elke gedachte aan jou maakt mijn wereld eventjes iets lichter.
Vandaag denk ik nog meer dan anders aan die alternatieve werkelijkheid. We hadden jouw verjaardagsontbijt in bed kunnen vieren, misschien met z’n tweeën – waren dat niet altijd onze lievelingsfeestjes? – maar steeds vaker zie ik ons ook voor me met een baby in onze armen. In mijn fantasie voel ik meestal dat ons kind een meisje zou zijn geweest, maar ik stel me ook voor hoe een klein jongetje, dat precies lijkt op jou, eruit zou zien.
Misschien zou je een liedje voor me spelen dat je net geschreven hebt. Ik mis het geluid van jouw muziek in ons huis. Wakker worden met het geluid van jouw gitaar. Een paar akkoorden die je uitprobeert. Een riffje dat je hebt bedacht. Een paar zacht gezongen regels die niemand nog gehoord heeft, behalve ik. Ik mis wakker worden met jou. Elke dag opnieuw.
Misschien zou ik je plagen met je eerste grijze haren, als je die – zoals ik – al zou hebben.
Soms hoor ik jouw stem in mijn hoofd, als ik je zoek in de leegte. Liv, hou op, ga iets leuks doen. En ik weet dat als je nog bij me bent – en ik voel dat dat zo is – dat je me dan niet wil zien huilen om jou. Dat het op zelfkwelling lijkt om op deze manier aan jou te denken. Maar de waarheid is dat elke gedachte aan jou mijn wereld eventjes iets lichter maakt. Denken aan jou is wat ik het allerliefste doe.
Ik denk aan onze ontmoeting: de auditie waarbij je niet alleen mij inpakte, maar iedereen die erbij was. Is het altijd zo gevaarlijk om bij jou in de buurt te zijn?
Samen schuilen voor de regen bij een boekwinkel in New York. Jou herken ik nog met mijn ogen dicht.
Een lange autorit nadat we vroeg weggeglipt waren van een afterparty. Zullen we hier weggaan?
Onze eerste kus. On-screen. En de hele wereld zag toen al dat ik niet acteerde. Weet je nog dat fans schreven dat je ons al in die eerste afleveringen verliefd kon zien worden? Ze hadden het mis, want ik was het allang. Voor die kus, voor de repetities. Het was er al toen ik je zag, bij de eerste woorden die ik je hoorde spreken, bij de eerste blik die we wisselden.
Soms kijk ik beelden van jou terug. Ik kan het steeds beter. Al blijft Vincent moeilijk voor me, omdat het zo kort ervoor was. Als ik je in die rol zie, lijkt het allemaal zo onafwendbaar. En tegelijk scheen je feller dan ooit in die film. Wat was je goed. Wat was je mooi.
Ik ben weer aan het werk gegaan, Roscoe. Ik hoop dat je niet boos bent omdat ik Gemma niet meer kon spelen. Ik weet dat je dat wilde. Dat je die rol voor mij geschreven hebt. Maar ik kan het niet zonder jou. Wat ik je wel kan beloven, is dat ik van jouw scenario zal maken wat jij voor ogen had. Zo goed als ik dat kan. Ik beloof je dat je er trots op kunt zijn.
Ik ben ook een boek aan het schrijven. Met Rafael. Over jou. Hij wilde het eerst niet, je kent je broer. Soms lijkt hij zo op je. Ook al ziet hij het niet.
Ik heb hem uitgelegd dat jouw verhaal de wereld kan veranderen. Ik weet dat jij dat moeilijk te geloven zou vinden, maar je hebt het al gedaan. Alle brieven bewijzen dat. Jij laat zien hoe haalbaar het is om beter te zijn. Om met iets kleins de wereld mooier te maken voor de mensen om je heen. Om het leven van iemand anders te raken, en zo de wereld te veranderen. De wereld heeft het nodig om dat te horen. De wereld heeft jou nodig. Je bent nog niet weg, Roscoe. Nog lang niet.
Ik moet je nog iets vertellen: ik heb de filmrechten beloofd aan Justin. Ik weet nog zo goed hoe gespannen je kon zijn voor een auditie als je de rol héél graag wilde. Hoe je twijfelde, terwijl je als het erop aan kwam iedereen kon doen verbleken. Kun je je voorstellen dat er over niet al te lange tijd een jonge acteur wacht tot hij auditie mag doen voor de rol van zijn leven? De rol van Roscoe Mulder. Allemaal dankzij jou, Roscoe. Allemaal dankzij jou.
Ik zeg geen gedag. Mijn brieven aan jou eindigen niet. Vandaag zou je jarig zijn en ik ben dankbaar dat je er was, dat ik bij jou mocht horen. Happy birthday, mijn liefste superheld. Ik ontmoet je in mijn dromen.
Liefs,
Jouw Livia. Voor altijd jouw Livia.
Voor de verjaardag van Roscoe schreef Chantal van Gastel een brief van Livia aan Roscoe. Vaarwel Roscoe, de hartveroverende roman van Céla van Gastel, is nu verkrijgbaar in de (online) boekhandel.