Elizabeth Gilbert heeft een heel interessant boek geschreven over creativiteit en inspiratie: Big Magic. Daarin beschrijft ze ideeën als levende wezens, met een eigen wil, die zelf de makers kiezen bij wie ze thuishoren. Als schrijver, of kunstenaar, moet je de ideeën die jou uitkiezen verwelkomen en goed voor ze zorgen. Ideeën die je negeert, kunnen namelijk ook bij je weg gaan om een betere host te vinden. Zelf heeft ze dat ook letterlijk meegemaakt, toen een bevriende collega een boek schreef met precies hetzelfde idee dat zij eerder had. En niet zomaar een gelijkend idee, maar tot op de details: namen van personages, settings, gebeurtenissen. En dat zonder er ooit samen over te hebben gesproken. Gilbert denkt dat het idee tussen hen is overgesprongen tijdens een event waar ze allebei aanwezig waren. Zoals Gilbert het beschrijft, zo concreet, heb ik het zelf nooit meegemaakt, maar ook ik geloof in de magie van een idee. En dat ik niet per se de bedenker ben van die ideeën, maar eerder de ontvanger. En soms overkomt het je dan dat je wordt uitgekozen door een heel bijzonder, heel kostbaar idee. Zo voelt dat ook bij Vaarwel Roscoe, het boek dat ik met mijn zus geschreven heb.
Vaarwel Roscoe zou een brievenboek worden. Aan de hand van brieven van fans, bekenden, collega’s, vrienden en familie zouden we het verhaal vertellen van Roscoe Mulder, een multitalent, doorgebroken met zijn rol als actieheld en vol ambitie om meer te doen: schrijven, muziek maken, fotograferen.
Hun brieven wilden niet eindigen.
In ons notitieboek voor Vaarwel Roscoe hadden we al heel wat ideeën voor brieven verzameld. We hadden dan ook een vliegende start: de brieven vlogen op papier. Al snel kwamen we bij de brieven van Livia en Rafael. De grote liefde en de broer van Roscoe. De brieven van deze twee personages zouden door het hele boek terugkeren en de ruggengraat van het verhaal vormen. Maar ons plan veranderde zodra we vanuit Livia en Rafael gingen schrijven. Deze twee personages namen het boek helemaal over. Hun brieven wilden niet eindigen, hun herinneringen bleven komen, ze bleven ons vertellen over hun Roscoe. En zo wisten we dat Livia en Rafael de vertellers van het verhaal moesten worden.
De brieven zijn gebleven, maar ze hebben een andere plek in het geheel gekregen. En nu is het geworden wat het moest zijn. Soms weet je dat pas als je begint, aan het werk bent, en je laat leiden door het verhaal. Soms is het idee je dan zo dankbaar dat het voor je aan het werk gaat. Je hoeft bijna niets anders te doen dan luisteren en volgen. Het gebeurt zeker niet bij elk boek, maar ik heb de magie van een idee een paar keer zelf mogen beleven; dat ik zo in de flow van een verhaal kwam dat ik bijna niet zelf de credits voor het schrijven durf te nemen. Dus daarom moeten wij Roscoe bedanken, dat wij zijn verhaal mochten vertellen. Ik hoop dat het jou net zo dierbaar wordt, als ons.