Een nieuw genre, het hoe en waarom

“Wauw, een thriller! Wat gaaf, die lees ik ook heel graag. Ik ben superbenieuwd!”
“Oeh, een thriller? Ben ik niet zo van, maar deze ga ik wel een kans geven. Klinkt veelbelovend.”
“O nee, een thriller… dat is echt niet mijn ding. Ik denk dat ik maar wacht op je volgende feelgoodverhaal, Chantal.”

Drie categorieën reacties die ik gekregen heb nadat ik aankondigde dat mijn volgende boek nogal anders is dan mijn voorgaande. Waarom opeens iets anders? Dat willen jullie vast weten. Allereerst moet ik dan even benadrukken dat dit niet alleen míjn boek is. Ik schrijf het samen met mijn zus, wat een héél bijzondere, geweldige, maar ook een heel uitdagende ervaring is (daarover later meer)! Alleen al daarom gaat het boek anders zijn, want mijn naam staat dan wel net zo groot op de kaft als anders, bij een auteursduo is dat natuurlijk maar vijftig procent van het geheel. Dit wordt geen Chantal van Gastel, maar een Chantal én Priscilla van Gastel. Twee keer Van Gastel voor de prijs van één, dus. Een Van Gastel in het kwadraat. En dat is anders. Maar waarom deze stap?

Mijn zus had een heel goed idee.

Er zijn meerdere redenen waarom ik ervoor gekozen heb om eerst aan dit boek te werken. Ik ga het hier vooral over de belangrijkste hebben: mijn zus had een héél goed idee. Die heeft ze wel vaker. Er zitten er zelfs heel wat verwerkt in mijn boeken. Dat Ruben meubelmaker is, bijvoorbeeld? Haar idee. De beginscène van Geknipt voor jou, waarin Hannah een telefoontje krijgt om een wildvreemd kind van het kinderdagverblijf te halen? Dat is haar zelfs werkelijk overkomen. Feo en Mia die naar Parijs gaan? Haar idee. Zij bedacht het nadat ik niet wist hoe ik de date van Mia en Axel (Weet je nog? Ze achtervolgden Charlie de kat door de hele stad.) moest overtreffen. Overigens zou Feo zonder haar Vincent geheten hebben en een hotshot-bankdirecteur geweest zijn met een véél kleinere rol in het boek, dus we kunnen wel stellen dat ze af en toe mijn verhaal naar een ietwat hoger plan getild heeft. (Jullie kunnen je waardering voor al deze input laten blijken, door ons te volgen op Instagram of onze Facebookpagina te liken. )

Nu begrijpen jullie vast waarom ik Priscilla altijd als eerste noem in mijn dankwoord, want ja, wat moet je anders met iemand die zulke goede ideeën heeft? Ere wie ere toekomt. Maar evengoed, het waren nog steeds míjn boeken waarover ze meedacht. Het was geen co-authorship. De kern van het verhaal, de personages, de grote lijnen, het schrijven zelf (ook geen detail), dat was van mij. Schrijven was ook helemaal niet haar ding, vond ze. Dat moest ik maar lekker doen. Zij slingerde gewoon af en toe eventjes een goede inval mijn richting op en wat ik daar dan mee deed moest ik zelf weten. Maar toen kwam dus dat andere idee. Het idee voor Zonder jou.

Hier moet je over schrijven

‘Hier moet je over schrijven, Chan,’ zei ze en ze legde me het idee voor, kant en klaar met einde. En dat einde… Dat. Einde. Dat overtuigde me dus meteen. Dat boek moest geschreven worden, vond ik. Maar ik vond ook meteen heel erg dat het geen “Chantal van Gastel” was.
‘Jij moet het doen,’ zei ik.
‘Maar ik ben geen schrijver,’ antwoordde zij.
‘Wie zegt dat?’ vroeg ik.
Zo ging het een paar maanden heen en weer, dus ik zal jullie niet met de hele besluitvorming vermoeien. Maar het einde van het liedje was dat we het samen gingen schrijven. We hadden inmiddels alle personages en de hele verhaallijn uitgedacht en ik was steeds enthousiaster geworden. Ik begon in te kleuren wat zij allemaal verzonnen had. Ik gaf er mijn draai aan. Zij gooide er weer een twist tegenaan. En voor we het wisten waren we lekker aan het werk. Het was inmiddels ook echt een project van ons samen geworden. We schreven ieder afzonderlijk passages en legden dat weer bij elkaar. Maar wat schreven we nou precies?

Absoluut geen feelgood, dat is zeker. Dit verhaal is zoveel duisterder, dat we heel goed aan de lezer duidelijk willen maken dat dit geen “Ik-sloeg-het-boek-met-een-grote-glimlach-dicht”-ervaring zou worden. Maar het is wél een liefdesverhaal. Het gaat juist heel erg over liefde. Maar niet alleen over de fijne, romantische kant ervan. Wel over wat je doet als je leven een wending neemt die je niet kon zien aankomen. Blijf je dan samen sterk? Ga je er samen doorheen? Dwars door de hel, zoals Oscar het in het boek verwoordt. Of raak je elkaar kwijt?

Een duister liefdesverhaal

Een duister liefdesverhaal, dus. Maar maakt dat het dan een thriller? Eigenlijk weet ik dat niet. Het was de uitgever die uiteindelijk het label literaire thriller het meest toepasselijk vond. Vooral ook om aan te duiden dat dit boek niet de feelgood-ervaring is die lezers met mijn naam associëren. We willen niet dat mensen dit boek nietsvermoedend op basis van mijn naam en de mooie cover kopen en zich dan bedonderd voelen omdat het iets heel anders is. Zelf lees ik heel breed, allerlei genres. Ik kan een goede thriller op zijn tijd zeker waarderen (Nicci French, Karen Slaughter) maar mijn hart ligt daar niet. Logisch, want waarom zou ik dan eerst acht feelgoodboeken schrijven? (Ik ga dus ook zeker niet stoppen met de stijl die jullie van mij kennen. En ik blijf ook solo schrijven.) Ik ben dus zelf echt niet de grootste thrillerliefhebber, maar van dit boek, ons boek, hou ik wél. En ik durf erop te gokken dat een groot deel van mijn lezerspubliek (dat niet per se fan van thrillers is) maar ook de mensen die wél graag spannende, of enge verhalen lezen, ons boek zullen kunnen waarderen.

Ja, het heeft spanning en dreiging. Maar we schrijven niet over een doorgewinterde psychopaat. De twaalfjarige slechterik in dit verhaal is echter wel hard op weg er één te worden. Hij heeft twee ouders die erg hun best doen, maar hem niet meer weten te bereiken. En daarna elkaar ook niet meer. Dan staat Valerie er alleen voor. Wat doet ze dan? Kan ze het allemaal wel aan in haar eentje?

Zonder jou is een psychologisch complex verhaal, met veel nuances en schemergebieden. Hoe slecht kan iemand zijn als hij nog maar een kind is? En hoever kun je gaan om de mensen om hem heen te beschermen? En hem tegen zichzelf?

Dingen die je gaat herkennen van mijn eerdere werk?
– personage gedreven verhaal, de onderlinge relaties staan centraal en de karakters worden uitgediept;
– vlot lezend, meeslepend, makkelijk om in te duiken en in één ruk uit te lezen (een echte goodread dus);
– een liefdesverhaal (maar let op: wel met een zwart randje).

Eigenlijk maakt het mij niet zoveel uit hoe mensen dit boek willen noemen. Een goed verhaal, is een goed verhaal. Ik verheug me er ontzettend op om dit met jullie te kunnen delen. En als ik je een tip mag geven: ik denk niet dat je het wil missen. ???? ????