Een gratis leesfragment uit Vaarwel Roscoe. De eerste ontmoeting tussen Livia en Roscoe.
Livia
De eerste keer dat ik je zag… Ik zag jou eerder dan jij mij. Ik wist al dat ik de rol van Leaf zou krijgen. Omdat Justin mij in zijn serie wilde, was mijn auditie niet veel meer dan een formaliteit geweest. Mijn tegenspelers moesten nog gecast worden en inmiddels had ik al met zo veel acteurs gelezen dat de woorden die ik moest zeggen haast alle betekenis hadden verloren. Ik moest mijn uiterste best doen om nog enige beleving in de scène te stoppen, met steeds iemand anders tegenover me. Iemand die het wéér niet was. Het klinkt dramatisch om te zeggen dat we de wanhoop voelden toenemen met elke auditie, maar dat was precies wat er aan de hand was. We wérden na elke au- ditie wanhopiger. Weer iemand die we meteen konden afstrepen, weer iemand die het niet was.
Dat Rush het moeilijkst te casten zou zijn, wisten we. We zochten iemand met bepaalde fysieke kenmerken. Knap, lang, sterk, donker haar, donkere blik. Maar hij moest ook iets innemends hebben, iets waardoor je wist: this is a good guy. Niet knap op een supermodellenmanier, niet een perfect sportschoollichaam. Van die types hadden we er meerdere gezien, maar dat was niet genoeg. De jongen die we zochten moest iets echts over zich hebben, ongepolijst, no-nonsense. Iemand die je met één glimlach kon laten smelten, die met één blik kon spreken, iemand op wie je óf meteen verliefd werd, óf met wie je je direct identificeerde. Die persoon bleek onmogelijk te vinden, en toen kwam jij. Of nee, zo ging het niet precies.
Jij vertelt het verhaal altijd heel anders dan ik. Veel te bescheiden. Dus ik ga het nu vertellen, zodat het duidelijk is hoe het echt ging.
We hielden audities voor Stormy die dag, de zus van Rush en de beste vriendin van mijn karakter. Ook kwamen er enkele acteurs terug om een tweede auditie te doen voor Rush. Ik had de voorlopige top vijf gezien, maar een overtuigende nummer één was er voor mij nog niet. Naarmate het langer duurde voor we de juiste Rush hadden gevonden, werd ik zenuwachtiger. Misschien lag het aan mij dat het niet goed werkte met de acteurs die we al hadden gezien. Misschien zouden ze tegenover een andere actrice beter uit de verf komen en het was veel makkelijker om mijn rol te hercasten dan die van Rush.
Ik zorgde er dus voor dat ik bij elke auditie op mijn allerbest was. Dat ik de tekst las alsof het mijn eigen woorden waren die ik ter plekke bedacht. Dat ik af en toe improviseerde, zodat ik ze ook na de tiende keer nog kon verrassen. Ik moest deze rol hebben. Dat moest gewoon.
Tijdens de pauze ging ik een halfuurtje naar buiten. Mijn hoofd leegmaken, iets drinken en eten, me opladen voor de volgende ronde. Toen ik terugkwam was ik vastbesloten de regisseur iets te laten zien waarvan hij nu nog niet eens wist dat hij het zocht. Ik wist nog niet hoe, maar ik moest en zou het voor elkaar krijgen. Ik ging weer naar binnen. En toen zag ik jou. Je had een paar pagina’s van een script in je handen en je zat in de foyer, waar een heleboel mensen zich aan het voorbereiden waren op hun auditie. Je las een paar regels voor, zomaar, zonder… nou, zonder opsmuk eigenlijk. Je sprak ze gewoonweg uit. Ik herkende de tekst meteen. Het was een scène tussen Rush en Stormy. Er stond een meisje tegenover je met gesloten ogen haar tekst te reciteren. Ik keek naar jullie, misschien vier, vijf tellen lang. En toen rende ik de hal door, naar de ruimte waar de castingdirector aan het werk was.
Op tafel lagen setjes papieren. Een soort cv van elke acteur die vandaag auditeerde, met een headshot eraan vast geclipt. Ze keek op en hield er eentje in de lucht. ‘Hé Livia, mooi op tijd. Ben je er weer klaar voor? Dit wordt een goeie, ik voel het aan mijn water.’ Ze maakte een stapel van alle papieren en foto’s, klaar om ze mee te nemen naar de auditieruimte.
‘Ja, klaar! Helemaal klaar! Maar… mag ik de foto’s eens zien van de auditanten voor Rush?’
‘Hm, ja best. Ik heb ze hier.’
‘Ik zag een jongen, in de foyer. Ik wil weten wanneer hij opgaat.’ Ik begon de papieren door te nemen, maar voor Rush waren er niet veel meer over, alleen nog acteurs die terugkwamen voor een tweede auditie. Ik bekeek foto na foto, ze leken allemaal op elkaar. Jouw gezicht zat er niet bij. ‘Geen nieuwe meer?’ vroeg ik. Misschien was er nog een stapel.
‘Die hebben we vanochtend allemaal gezien.’ Ze pakte een ander vel van tafel. ‘We hebben er wel de perfecte Oaks aan overgehouden.’
‘Rina, je moet gaan kijken, in de foyer zit een jongen, donker haar, versleten spijkerjack, wit t-shirt…’
Ze trok haar wenkbrauwen samen waardoor er een diep v’tje boven haar neus verscheen. ‘Fantastisch als een man zich weet te kleden voor de gelegenheid.’
‘Weet ik, maar vergeet dat even. Je moet hem zien. Hij zit rechts, hij is met een meisje en ze zijn de Stormy-Rush-scène aan het repeteren. Zij heeft zwart haar, met wat rood erdoor. Felrood. Je herkent ze zo. Vertrouw me.’
Het v’tje verdween. Met een geïntrigeerde gezichtsuitdrukking liep ze naar de deur, opende die een stukje en keek om het hoekje. Ze wierp nog even een blik op mij en verdween toen, trok de deur achter zich dicht. Ik stond in het midden van de ruimte, en ik voelde me raar, alsof ik een trein moest halen die van een ander perron bleek te ver- trekken, terwijl ik hier stond en niet in beweging kon komen. Het duurde een paar minuten voor Rina terugkwam. Ik bestudeerde haar gezicht, dat niets verraadde. Had ze je gezien? Was je weggegaan? Vond ze je niks?
‘Hij is hier niet om auditie te doen. Hij kwam alleen mee voor zijn vriendin.’
Nee, dacht ik alleen maar. Nee, nee, nee. Ik moest hier iets aan doen. Ik moest je naar binnen zien te krijgen.
Rina pakte haar papieren op. ‘Maar ik heb hem overgehaald. Hij is de volgende.’
En toen kwam je binnen. Mijn nummer één. Ik wist het al aan de manier waarop ik je drie zinnen hardop had horen lezen, en ik wist het nog een keer toen je de kamer in kwam. Hoe je daar stond, een beetje opgelaten, maar toch op een of andere manier niet ongemakkelijk. Alsof je het wel oké vond om totaal uit je comfortzone te zijn. Weet je nog, die eerste auditie samen? Jij vertelt het verhaal altijd heel anders dan ik. Veel te bescheiden. Dus ik ga het nu vertellen, zodat het duidelijk is hoe het echt ging.
Je had tien minuten met Rina alleen gelezen en haar daarmee overtuigd om je tegenover mij te zetten. Rina nam aan de lange tafel plaats naast Fred, de producent, en Justin, de regisseur. Er was ook een cameraman die de auditie filmde en je begroette hem ook. Er waren wel meer mensen geweest die dat deden. Maar jij had je niet voorbereid, en dit was je eerste auditie, dus het had niets te maken met een goede indruk willen maken en alles met de persoon die je was. Ik denk dat iedereen in de kamer een beetje voor je viel op dat moment. Ik in ieder geval wel.
Je beantwoordde een paar vragen van Justin en Fred. Ik wist niet zo goed wat ik ondertussen met mezelf aan moest. Voor het eerst tijdens deze auditierondes was ik zenuwachtig. Natuurlijk was ik gespannen geweest, zeker tijdens de eerste keer dat ik voor deze rol binnenkwam. Maar ik was gevráágd en dat gaf me een bepaald gevoel van zekerheid. Ze zagen al iets in me, ik hoefde alleen nog maar te bewijzen dat dat terecht was. Natuurlijk stond ik onder druk om goed te presteren, maar dat kon ik prima aan. Ik had me grondig voorbereid, en ik had alle audities gespeeld met een trefzekerheid die mij zelf verbaasde. Nu begon mijn concentratie te wankelen. De zenuwen lieten mijn maag buitelen. Ik voelde mijn hart sneller slaan en mijn keel werd droog. Ik mocht dit nu niet verpesten. Niet nu jij er was.
Je vertelde kort iets over een documentaire die je maakte over je vriendin Kat. En dat je ook muziek maakte. Een beetje. Je was bescheiden. Justin bleef doorvragen. Hij zag het ook, wat ik in je zag. Ik concentreerde me op mijn ademhaling, probeerde mijn hartslag onder controle te krijgen. En ik kuchte om te checken of mijn stem het nog deed. Voor het tijd was om te beginnen, schonk ik nog snel een glas water in uit de kan die vlakbij op een klein tafeltje stond. Althans, dat was wat ik probeerde, maar er liep bijna evenveel water langs de schenktuit op tafel als in het glas. Ik onderdrukte een vloek en redde vlug het script waar de plas water gestaag naartoe kroop. Een hoek van de papieren was al nat, maar de schade viel mee.
‘Liv, klaar?’ vroeg Fred.
Ik draaide me om. ‘Wat? Ja, eh… ik…’ Waarom had ik zo’n droge keel? Ik nam vlug een slok water. Er liepen druppels water langs de onderkant van het glas. Ze vielen op mijn witte bloesje. Ik deed of ik het niet merkte en zette het glas neer. Alle ogen waren op me gericht. ‘Ik heb een beetje – Laat maar. Ja, klaar.’
Ik stond nog met het script in mijn hand. ‘Heb je de tekst nodig?’ vroeg ik jou.
‘Niet echt, denk ik. Ik heb het een paar keer gelezen, ik ken het behoorlijk goed.’
Ik knikte en twijfelde wat ik ermee moest. Het tafeltje was te nat om het terug te leggen. Je zag me kijken.
‘Misschien voor de zekerheid,’ antwoordde je. Je stak je hand uit. Ik gaf je het script aan, maar er was opeens iets grondig mis met mijn hand-oogcoördinatie. Eerst dat gestuntel met het water, nu liet ik de papieren vallen. Blijkbaar had iemand het nietje eruit gehaald, want ze dwarrelden alle kanten op en belandden om ons heen op de vloer.
‘Shit,’ zei ik en we knielden allebei om ze op te rapen. Je greep een paar velletjes papier bij elkaar, hield ze op en keek me indringend aan terwijl je ze me overhandigde. ‘Daarom zijn er dus regels over niet rennen in de gang.’ Op een of andere manier wist ik meteen wat je deed. De scène speelde zich af in de volle kantine van school, maar je improviseerde. Blijkbaar waren we nu in de gang en ik… was tegen je op gebotst?
‘Ben jij niet op de hoogte van de ongeschreven regel dat je aan de kant gaat als iemand haast heeft?’
‘Waarom zou iemand haast hebben om…’ je deed alsof je een van de papieren bestudeerde, ‘… naar Engelse literatuurgeschiedenis te gaan?’ Je trok je neus op.
‘Geef hier, ik ben laat. Ik moet naar de bieb.’
‘Hm, en wat is er zo belangrijk in de bieb?’ Hier begon je toe te werken naar de oorspronkelijke scène, die kwam uit aflevering twee, waarin onze karakters een vermoeden hadden dat de ander ook over bovennatuurlijke krachten beschikte, en ze elkaar probeerden uit te lokken, en tegelijk wilden verhullen dat ze die zelf hadden. Konden ze elkaar wel of niet vertrouwen?
We speelden de scène. Het was flirterig. Afstand houden en dan weer toenadering zoeken, uitdagend, plagerig. Ik hoorde Justin af en toe lachen, maar voornamelijk was het stil. Je hield je verder perfect aan het script, maar je voegde er wel iets aan toe. Een bepaalde noodzaak om mij, mijn personage, te leren kennen, omdat jij, of Rush natuurlijk, meer dan wat dan ook op zoek was naar iemand die begreep waarom je anders was. Een breekbare hoop dat ik, Leaf, die persoon zou zijn. Het sijpelde door in de grapjes die je maakte, het zat in een korte blik, en in de manier waarop je me op het eind van de scène tegenhield door mijn arm vast te pakken, terwijl ik weg moest lopen. Dat had nog niemand anders gedaan. We keken elkaar langdurig aan, terwijl ik me afvroeg wat mijn personage nu zou doen. Jou zoenen, zou later in het scenario opgenomen worden, onze eerste kus. Maar dat deed ik nu nog niet. Ik probeerde waardig weg te lopen, en stootte daarbij tegen een stoel die vlakbij stond. Ik bleef achter een van de stoelpoten hangen en struikelde half.
‘Is het altijd zo gevaarlijk om bij jou in de buurt te zijn?’ improviseerde je weer. Ik wist niet of je het tegen mij of Leaf had. En ik wist ook niet aan wie ik antwoord gaf.
‘Daar kom je nog wel achter.’
De commissie speelde het koel. Ze gaven je wat complimenten. Dat ze positief waren was duidelijk, maar hun commentaar was ingetogen. Ze bedankten je voor je komst en je zou snel van ze horen. Ik probeerde te interpreteren wat dit betekende, wat ze dachten. Een deel van de auditie was in een waas aan me voorbijgegaan, maar op een bepaald punt wist ik dat we precies te pakken hadden wat ik al die tijd al zocht. We hadden onze eigen draai gegeven aan die scène en ik stond met ingehouden adem te wachten tot de deur achter je dichtging. We moesten snel weer verder met de volgende kandidaat, dat wist ik, maar ik móést eerst weten wat Justin dacht.
‘En?’ vroeg ik, terwijl ik nog twee blaadjes opraapte die we hadden laten liggen. ‘Ging goed toch?’ Ik durfde niemand aan te kijken. Ik probeerde nonchalant van mijn water te drinken.
‘Goed,’ herhaalde Fred toonloos. ‘Tja, dat was het wel inderdaad, zeker gezien het feit dat hij geen enkele acteerervaring heeft. Dat is wel een minpuntje.’
‘Een minpuntje? Zag je wat er gebeurde?’ Justin stond op en liep achter de tafel vandaan. ‘En jij, met die onhandigheid, waar kwam dat vandaan?’
‘Ja, sorry.’ Ik zuchtte. Ik mocht toch hopen dat ik met mijn gestuntel aan het begin niet de hele auditie bij voorbaat al had verpest. Ze hadden toch zeker wel verder gekeken dan dat? ‘Ik weet ook niet –’
‘Het was briljant,’ riep hij terwijl hij me omhelsde. ‘Waarom bedacht je dat nu pas? Het was perfect. Ik had eerst niet eens door dat het bij je spel hoorde, met het morsen van dat water en zo. Ik dacht: wat hééft ze? En met die papieren snapte ik het opeens, wat je bedoeling was. Leaf is de hele tijd the calm and collected one. De brains van de groep. Standvastig en geconcentreerd. Behalve als hij binnenkomt. Dan verliest ze de controle. Laat ze dingen vallen, struikelt ze. O! Ik zie dit helemaal voor me.’
‘Ehm… ja… dat eh, dat had ik in de pauze bedacht. Ik dacht dat het het uitproberen waard was. Ik had het misschien eerst moeten overleggen…’
‘Het was super. Hou dat vast voor de volgende.’
‘Denk je dat…’ Ik aarzelde even. ‘Denk je dat het nog beter kan? Ik bedoel… Josh is een goede acteur en Stuart heeft natuurlijk al een hele fanbase, maar die jongen van net –’
‘Roscoe,’ antwoordde Rina. ‘Hij heet Roscoe.’ Ik zag nu pas de grote glimlach op haar gezicht.
‘Hij lijkt een natuurtalent,’ zei Justin.
Fred knikte. ‘Ik vind het toch een risico. Stuart is next, zijn we al klaar om door te gaan?’
Justin keek mij aan. Ik dronk nog wat en knikte twijfelachtig. Ik was klaar om naar huis te gaan. Ik voelde me helemaal leeg en tegelijk vol van… wat? Verwachting? Van wat dit kon worden als ik de kans kreeg om met je te werken.
‘Oké, we gaan door,’ riep Justin. Hij gaf me een schouderklopje voor hij zich omdraaide om terug te lopen naar zijn plek aan tafel. ‘Maar hij is het,’ fluisterde hij nog snel.
© Céla van Gastel
Dit is een gratis leesfragment uit Vaarwel Roscoe. De link naar dit fragment mag gedeeld worden, maar het is verboden om deze tekst (al dan niet in bewerkte vorm) te kopiëren, verveelvoudigen of verder te verspreiden.
Vaarwel Roscoe de hartveroverende roman van Céla van Gastel, is nu verkrijgbaar in de (online) boekhandel.