Het schrijfproces van elk boek is een marathon. De gehele tijd werk je keihard met maar één enkel doel voor ogen: publicatie. Als het boek zijn weg naar de lezer heeft gevonden, heeft het zijn bestemming bereikt. Als auteur heb je je taak volbracht. En steevast begint dan een even moeilijk proces. Onthechting.
Ik ben geen groentje meer op schrijfgebied. Met vier boeken op mijn conto ben ik al een beetje gewend aan alles wat er komt kijken bij het schrijven. Maar toch word ik ook nog wel eens verrast door mijn eigen personages.
Toen ik mijn eerste boek geschreven had, wist ik dat ik van Isa en Ruben nog geen afscheid hoefde te nemen. Hun verhaal begint eigenlijk pas waar Zwaar verliefd! eindigt. Er waren nog zoveel dingen die ik met deze personages kon en wilde doen.
Na mijn tweede boek trappelde ik om aan de slag te gaan met nieuwe hoofdpersonen. Hannah uit Geknipt voor jou is als het ware Isa’s tegenpool. Alles waar Isa te onzeker of neurotisch voor was, durfde Hannah wel. Wat kon ik me heerlijk uitleven met het liefdesverhaal tussen haar en Frank. Geknipt voor jou is geschreven in een creatieve uitbarsting die maanden aan een stuk duurde. Ik kijk er nog steeds met veel plezier op terug.
Na het voltooien viel ik voor het eerst in ‘het zwarte gat’.
Van begin af aan was het de bedoeling dat Geknipt voor jou een losstaand boek zou blijven. En dat betekende voor het eerst in mijn schrijfcarrière dat ik na het afronden van mijn boek ook mijn hoofdpersonages moest loslaten. Dat vond ik moeilijk. Nog steeds vind ik Hannah en Frank fantastische karakters die een nog veel groter publiek verdienen dan ze tot nu toe gekregen hebben. Geknipt voor jou is misschien wel het leukste boek uit mijn oeuvre en na het voltooien viel ik dus voor het eerst in ‘het zwarte gat’. Ik miste Hannah’s onbevreesdheid, Frank’s ongeëvenaarde charme en sexappeal en de sprankelende interactie tussen beiden.
Mijn enige redding was dat ik het idee voor Zoek het maar uit al bijna compleet in mijn hoofd had toen ik Geknipt voor jou afrondde. Ella en Dex werden geboren en ik maakte kennis met twee personages die meer van zichzelf blootgaven dan alle anderen bij elkaar. Ik zag hen opgroeien. Ik zag hoe die onhandige kalverliefde opbloeide en verpulverd werd. Ella liet me kennis maken met haar oma, die ontzettend veel leek op mijn eigen oma. Ik werd gegrepen door deze personages op een nieuwe manier. Het boek liet me niet meer los. Ik moest me door sommige hoofdstukken heen worstelen, maar het verhaal werd er almaar sterker door. En toen het af was, was ik er nog steeds vol van. En dat ben ik nu – maanden later – nog.
Hoe dat precies voelt, kun je je als lezer vast voorstellen. Als je een goed boek leest, kun je aan de ene kant niet wachten om verder te gaan. Het liefst zou je willen blijven lezen. In één ruk door naar die laatste bladzijde. Tegelijk wil je dat er geen einde aan komt, omdat je langer in die wereld wil blijven. Zo is het voor een schrijver ook, alleen duurt dat proces niet een paar dagen, zoals bij het lezen van een boek, maar maandenlang.
Hoewel ik barst van de nieuwe ideeën kost het me nog grote moeite om die wereld van Ella en Dex achter me te laten. Nooit eerder vond ik het zó moeilijk. Ik doe het dus met kleine stapjes. Net als de andere personages zijn Ella en Dex een deel van me geworden. Ze leven in mij en in alle lezers die meegesleept werden door mijn verhaal. Dat is iets prachtigs.
En met mij komt het ook wel goed. Zodra alle elementen van mijn vijfde boek op hun plaats vallen. En dat heeft gewoon een beetje tijd nodig.