Soms hebben wij ook weleens een Oasis-momentje, gaf Priscilla toe tijdens het interview met Telegraaf over onze net verschenen roman Vaarwel Roscoe. Daarmee verwezen we naar de soms heftige discussies die tussen ons kunnen losbarsten als we samen een boek schrijven. We zijn nu eenmaal zussen. Zussen maken weleens ruzie. En soms ontaardt dat in een kleine powerstruggle. De bekentenis haalde het interview: “Lachend vergelijken ze zichzelf met Noel en Liam Gallagher, de immer ruziënde broers achter de band Oasis.” En toen ging het een beetje een eigen leven leiden.
Deze vergelijking kwam voor het eerst in ons op nadat we bij het afronden van de eerste versie van onze roman een hele dag niet met elkaar on speaking terms waren vanwege een verschil van inzicht dat achteraf niet eens een écht verschil van inzicht bleek, maar eerder een niet al te tactvol gebracht punt van kritiek. Want tja, we kunnen heel veel als zussen, maar tactvol naar elkaar zijn, hebben we niet geleerd in de achtendertig jaar ervaring die we inmiddels hebben. We zijn confronterend eerlijk, en soms kan dat snoeihard aankomen. Zeker bij iets wat zo kwetsbaar is als het creatieve proces. Bij het schrijven van een boek geef je je ziel bloot. En dan kan kritiek hard aankomen.
Soms hebben wij ook weleens een Oasis-momentje.
Wat we wél hebben geleerd als zussen, is dat we bondgenotes voor het leven zijn. Dus na een paar uur mokken komt er altijd weer een moment dat we genoeg afgekoeld zijn om de ruzie uit te praten en bij te leggen.
Tijdens de Instalive die we deden ter ere van de release van ons boek kregen we ook van lezers vragen over onze Oasis-momenten. Voorbeelden werden er gevraagd! Zo kwam de discussie rondom “de stoel” ter sprake. Hilariteit alom, omdat de stoel zoveel teweeg bracht terwijl het ding nu niet bepaald een groot plotdevice was. Het was gewoon een stoel. Een fictieve nog wel. In een fictieve slaapkamer. Priscilla had de stoel de scène in geschreven, en ik had hem weer geschrapt. ‘Maar waarom?’ wilde Priscilla weten. Wat was er mis met haar stoel? Waar bemoeide ik me mee om een beetje met meubels te gaan sjouwen, terwijl we wel belangrijkere dingen aan ons hoofd hadden in dit hoofdstuk?
‘Wat maakt het uit of er een stoel staat?’ vond ik. Maar dat was nu net het punt, zei Priscilla, als het niet uitmaakte, waarom haalde ik hem dan weg?‘Omdat ik denk dat hij aan de andere kant van het bed moet staan, dus dan kán Rafael zijn kleren helemaal niet op die stoel leggen.’
En toen ging de discussie natuurlijk weer door over hoezo de stoel per se aan de ene kant zou moeten staan en niet aan de andere. Het zat ons dagen dwars. En misschien nog steeds een beetje, aangezien “de stoel” in elk interview ter sprake komt. Afgelopen zaterdag was het dus weer raak. Live in de uitzending bij Spijkers met Koppen vroeg Dolf Jansen ons opnieuw naar de stoel. En daar gingen we weer. Uiteindelijk gaf hij de doorslag door te beslissen dat de scène zonder de stoel inderdaad de plank totaal misgeslagen zou hebben. Dus dat is dat. Eén-nul voor Priscilla. Soms win je, soms verlies je.