“Als je het schrijven van een nieuw boek zou vergelijken met een legpuzzel, dan heb ik inmiddels bijna alle rechte kantjes verzameld.”
Deze optimistische tweet plaatste ik begin juni, om vervolgens volkomen verrast te worden door een grote hand genaamd “Het Leven” die al mijn zorgvuldig verzamelde puzzelstukjes weer door de war gooide. Er kwam iets tussendoor. Iets naars en beangstigends en van zo’n omvang dat er even geen ruimte was voor enige creativiteit of inspiratie. Er werd namelijk erg onverwacht een kwaadaardige tumor bij mijn moeder gevonden.
Een puzzel van 100.000 stukjes
En dan is social media ineens iets heel raars. Ik deel graag dingen met mijn lezers. En dat doe ik niet alleen beroepsmatig, maar ook uit persoonlijk oogpunt. Ik denk dat mijn volgers op Twitter een behoorlijk compleet beeld hebben van wie ik ben, niet alleen als schrijver, maar ook als persoon. En dat vind ik een meerwaarde. Ik vind het leuk om mijn lezers een beetje te leren kennen en daarom laat ik hen ook graag zien wie ik echt ben. Maar niet alles wat ik denk en voel, wordt onmiddellijk gedeeld. En dit was hier een voorbeeld van. Ook omdat ik het zelf nog een beetje moest verwerken en we de eerste weken meer vragen dan antwoorden hadden.
Uiteindelijk kwam ik in een soort spagaat terecht. Het is moeilijk om luchtig en grappig te blijven twitteren als je moeder een zware operatie moet ondergaan. Ik was wat minder online, mijn tweets waren wat oppervlakkiger en omdat mijn werk op een heel laag pitje stond, had ik ook wat minder nieuws te delen dan gewoonlijk.
Inmiddels heeft mijn moeder de operatie achter de rug. Het herstel gaat lang duren. De tumor zat achterin haar mond en er is nogal wat schade aangericht om deze te kunnen bereiken. Maar na twee onzekere maanden hebben we nu het goede nieuws gekregen dat het gezwel ruim weggenomen is en dat er geen uitzaaiingen zijn. We kunnen dus weer vooruit kijken. Gelukkig kan mijn moeder dat heel erg goed en is ze een kei in positief denken.
De afgelopen weken ben ik weer bezig geweest met het bijeen zoeken van die door de war geraakte puzzelstukjes. Ik was erg goed op dreef met het brainstormen voor mijn nieuwe roman en ik heb ook erg veel zin om me daar weer op te richten. Gelukkig begint er weer een beetje ruimte hiervoor in mijn hoofd te ontstaan. Ik zou willen dat ik er al wat meer over kon verklappen, maar aangezien er nog vrij weinig definitief vastligt, is dat een beetje lastig. Maar ik ken de hoofdpersonages al en ik verheug me erop om het schrijfproces de vrije loop te laten.
Mochten jullie je dus nu alweer afvragen wanneer er een nieuw boek verschijnt, weet dan dat ik helaas wat achterstand heb opgelopen. Hoe snel ik weer ‘on the right track’ ben, moet zich nog uitwijzen, maar ik ga vol goede moed aan de slag. Houden jullie nog wel even rekening met het tweede deel van die tweet:
“Maar iedereen weet dat het echte werk dan pas begint. En volgens mij is dit een puzzel van 100.000 stukjes. ????”
P.S. Bij deze nog een dankbare shout-out aan iedereen die mij en mijn familie met lieve berichtjes en kaartjes heeft gesteund!