Een verhaal over eerste liefdes, en tweede kansen
Wat zou jij doen als je een tweede kans kreeg in je leven?
Met die vraag wordt Ella geconfronteerd als haar schijnbaar perfecte leventje overhoopgehaald wordt door een gewapende overval die ze ternauwernood overleeft. Is haar baan in een boekwinkel eigenlijk wel genoeg voor haar? Wanneer gaat ze nu eindelijk zelf een boek schrijven? Wordt het niet eens tijd om te gaan samenwonen met haar ideale vriendje Owen?
En waarom denkt ze opeens de hele tijd aan Dex, de jongen met wie ze opgroeide, haar eerste grote liefde? Gelukkig kan Ella met alles wat haar bezighoudt terecht bij haar oma. Dan stuit ze op een geheim dat oma altijd met zich heeft meegedragen over haar eigen jeugdliefde die opbloeide tijdens de Tweede Wereldoorlog.
Verschenen in 2011
Inspiratie voor dit boek
Jaren geleden, nog voor mijn eerste boek verscheen of ik daar zelfs maar aan begonnen was, schreef ik voor een schrijfwedstrijd een kort verhaal over een oude vrouw die haar eerste liefde na jaren terugziet. Ik won de wedstrijd niet, dus het verhaal zat weggestopt in een map en in mijn hoofd. Maar ik vergat die vrouw niet.
Een hele tijd later, terwijl ik druk bezig was met het schrijven van mijn derde boek, Geknipt voor jou, zat ik in de pauze op het werk met mijn collega te kletsen. Ze vertelde me over iets dat ze meegemaakt had toen ze een paar avonden daarvoor tegen sluitingstijd nog snel wat boodschappen bij de supermarkt ging doen. Ze was een van de laatste klanten, dus een medewerkster van de winkel maakte aanstalten om de deuren achter haar te sluiten. Toen mijn collega net buiten was, glipte er een verdacht uitziend type naar binnen. Hij trok een wapen, bedreigde het personeel en mijn collega heeft samen met wat omstanders de politie gebeld.
Tijdens dit gesprek kwam opeens een nieuw boek tot leven. Ik had al wat ideeën voor het boek dat ik zou gaan schrijven na Geknipt voor jou, maar ik moest ze nog op de juiste manier samenbrengen. Het beeld van die overval werd het startsein voor Zoek het maar uit en diezelfde avond werd Ella geboren. Een jonge vrouw van halverwege de twintig, die (net als ik op die leeftijd) in een boekhandel werkt. Ze heeft plezier in haar werk, maar heeft ook een grotere droom die in de dagelijkse gang van zaken een beetje op de achtergrond is geraakt: het schrijven van een boek.
Op een avond komt er een gewapende overvaller haar winkeltje binnen. Op het moment dat ze de dood in de ogen kijkt, denkt ze aan alle kansen die ze heeft laten liggen in haar leven.
“Ik kijk in de ogen van die jongen, die me hooguit zeventien, achttien jaar lijkt, mijn overvaller, mijn moordenaar. Hij gaat schieten, dat zie ik in zijn verwilderde, losgeslagen blik.
Ik denk aan mijn ouders die vast de verkeerde muziek voor mijn begrafenis kiezen en aan mijn nieuwe stilettopumps in de kast, die ik wilde bewaren voor de juiste gelegenheid. Ik zal er nooit op lopen.
En mijn oma. Ik moest haar nog gaan opzoeken in haar nieuwe kamer. Ze denkt vast dat ik niets om haar geef, omdat ik nooit langsgekomen ben. Dat ik nooit aan haar dacht.
In een fractie van een seconde denk ik aan alle dingen die ik nooit zal meemaken. Trouwen, kinderen krijgen, zelf oma worden, een boek schrijven. Ik zou een boek gaan schrijven… Ik zou niet mijn hele leven in deze winkel blijven werken. Ik zou net als Boris gaan doen wat ik altijd al wilde, maar nu is het te laat. En Boris. Ik zal Boris nooit meer zien. Mijn lieve, grote broer, op wie ik zo trots ben. Hij weet niet eens dat ik zo ontzettend trots op hem ben. Al die keren dat hij me vroeg te komen kijken naar zijn optredens… al die keren dat ik een smoes verzonnen heb.
Ik heb er zo’n spijt van, nu. Maar waar ik echt spijt van heb… wat ik echt het allerergste vind, nu ik hier lig met een pistool tegen mijn hoofd dat elk moment af kan gaan… aan wie ik denk terwijl ik zeker weet dat dit mijn laatste gedachte is… dat is maar aan één persoon. Eén man.
Al die andere gedachten waren vluchtig, flarden, flitsen. Maar hij staat nu op mijn netvlies alsof hij daar altijd zal blijven. Seconden, minuten, uren, dagen, weken, maanden, jaren. Voor eeuwig. Dex. Dan gaat het pistool af en ik krimp gillend ineen.“
Iets anders wat ik al heel lang wilde, is een verhaal schrijven over een jongen en een meisje die samen opgroeien. Het thema eerste liefde spreekt me erg aan. De heftigheid van een eerste verliefdheid vergeet je nooit en de gedeelde geschiedenis van de personages levert een verwevenheid en dynamiek op tussen hen waar je als schrijver heel veel mee kunt.
Dex is de eerste grote liefde van Ella. Ze heeft in geen jaren aan hem gedacht, want ze is heel gelukkig met haar vriend Owen, met wie ze vergevorderde samenwoonplannen heeft. Dus waarom blijft Dex dan ook na de overval steeds in haar gedachten opduiken? Gelukkig kan ze terecht bij haar oma, die haar altijd begrijpt, dus Ella stort uitgebreid haar hart uit. Dan blijkt dat oma een geheim met zich meedraagt over haar eigen eerste liefde, die ze ontmoette en kwijtraakte tijdens de Tweede Wereldoorlog.
Zo kwam de oude vrouw uit het verhaal dat ik tien jaar daarvoor geschreven had plots terug. Om het te laten passen, moest ik het helemaal herschrijven. En zo groeide het uit tot het verhaal dat het moest zijn. Ik denk dat er een reden was dat ik toen die wedstrijd niet won: het verhaal was nog niet compleet.
Zoek het maar uit is het verhaal geworden van een jong meisje in oorlogstijd, tegenover het verhaal van een jonge vrouw van nu. Het gaat over de band tussen oma’s en kleindochters, keuzes maken met je hart of je hoofd, het najagen van je dromen en over eerste liefdes die een tweede kans krijgen… als je die durft te grijpen.
